De afgelopen jaren ben ik me meer en meer gaan interesseren voor een andere leefstijl.
En stap voor stap meten we ons andere gewoonten aan.
Ik zeg we, omdat de nog aanwezige gezinsleden zoetjes aan meegenomen worden in deze wijzigingen.
De start van dit alles lag in de kennismaking met essentiële oliën. Ik werd gefascineerd door de werking de kracht en de mogelijkheden. Het meest bijzondere vond ik, dat dit helemaal geen nieuws onder de zon was of zo. Het bleek echt al duizenden jaren te bestaan.
Het verbaasde me vooral dat er maar zo weinig mee gedaan werd.
Inmiddels jaren en heel veel kennis verder begrijp ik het beter, maar blijft het eeuwig zonde dat deze kennis vaak ongebruikt op een plank blijft liggen.
Hoe het komt?
Ach het antwoord is even simpel als schokkend
Het interesseert de gemiddelde mens gewoon geen snars.
Iedereen roept wel van alles en nog wat maar echt boeien doet het mensen meestal niet.
Klinkt heel negatief (en vooral van mij) maar soms is de werkelijkheid gewoon niet mooier.
De gemiddelde mens wil heel simpel: Een tovermiddel en een zondebok.
Een tovermiddel in de vorm van een: product, pil, drankje, zalfje of een prik dat elk denkbaar ongemak zal oplossen of iets dat je zo uit de kast kunt pakken en gebruiken.
En een zondebok om alle overige zich voordoende problemen op af te kunnen schuiven.
De kinderen, de buren, de juf/meester, de gemeente, de bezorgdienst, de winkelier, de overheid, enz., enz. Werkelijk waar, de zonderbok is er in vele gedaanten.
Geen tovermiddel
Helaas, helaas “het tovermiddel” bestaat niet en de zondebok werkt niet op termijn.
We vergeten het allerbelangrijkste hierin, namelijk onszelf.
We vergeten dat wijzelf (en eigenlijk niemand anders) verantwoordelijk zijn voor ons leven en welzijn.
Hoe graag we ook anders zouden willen, want niets is zo makkelijk om een ander aan te wijzen om zelf buiten schot te blijven.
Maar zo werkt het nu eenmaal niet.
Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven vergt moed, soms een brede rug, want iedereen vindt er iets van en zal je dat rechtstreeks of via een omweg laten weten. In het begin trok ik me dat wel aan. maakte het me eenzaam en wel eens verdrietig, maar alles went en er komt een moment dat je opmerkt dat het goed is. Dat iedereen mag denken wat hij of zij wil. Net als ik.
Je hebt altijd gelijk
Dat was wel zo’n eye opener.
Daar bedoel ik mee. Als je ergens op een bepaalde manier over denkt dan is dat voor jou zo. Echter dit geldt ook voor iemand anders die dus iets anders denkt.
Het sleutelwoord is RESPECT
Ik schrijf mijn stukjes echter niet om mensen bestraffend toe te spreken of om de zure schooljuf uit te hangen.
Wat ik leuk vind, is iedereen laten zien dat een verantwoordere leefstijl veel minder ingewikkeld is dan je zou denken, dat je geen alternatief geitenwollen sokkentiepje hoeft te zijn.
Zo eentje die ongeveer de hele dag zweeft boven een yogamatje, wierook brandt en glazig uit de ogen kijkt.
Eigenlijk is het meer gewoon leven met een paar aanpassingen.
Heel veel mensen vinden dat ze best goed bezig zijn als ze glas in de glasbak gooien, papier apart houden en de GFT bak in gebruik hebben.
En dat is ook absoluut heel goed en ga daar vooral mee door. Maar daar ben je er natuurlijk niet mee.
Ons dagelijks leven staat bol van de uitdagingen op zo’n beetje elk denkbaar gebied. Je kunt het, het beste vergelijken met een jongleur die alle bordje op die dunne stokjes draaiend probeert te houden.
Echt een megaklus en met enige regelmaat klettert er een bordje naar beneden en in veel gevallen is het dan stuk. Heftiger wordt het als de jongleur in zijn haast struikelt dan is er chaos van een andere orde.
Pas als het mis gaat
Zo gaat het ook een beetje in ons leven we vliegen van hot naar her en proberen alle bordjes hoog te houden maar hoe sneller we gaan en hoe meer we willen, hoe lastiger het wordt om het allemaal voor elkaar te krijgen. En ojee, ojee er komen steeds meer bordjes bij.
Tot we struikelen en alle bordjes neerdonderen.
Pas op dat moment in de chaos worden we gedwongen om eens echt naar de situatie te gaan kijken.
Hoe ben ik bezig?
Is dit wat ik wil?
Is dit het?
Een aantal jaar geleden kwam voor mij dat moment en nee dat was niet leuk.
Terwijl we op vakantie waren kregen we het bericht dat het heel erg slecht met mijn moeder ging en we halsoverkop terug moesten keren naar Nederland terwijl we niet wisten of we haar nog in levenden lijve terug zouden zien.
De 1400 km in de auto waren behalve vermoeiend en stressvol het moment van inzicht.
Zo als het ging zo wilde ik het niet meer.
Mezelf voorbij hollend, 24/7 bezig om anderen het naar de zin te maken (dat deed ik zelf). Altijd de kool en de geit sparend. Het was klaar.
Gelukkig doorstond mijn moeder de zware operatie en kon ik haar tussen alle slangen en apparaten een zoen geven toen we na die horrorrit in het ziekenhuis aankwamen.
En niet onbelangrijk kregen we nog twee bonusjaren samen.
Het moeilijkste vond ik om tegen de mensen in mijn directe omgeving te zeggen:
Dat ik weliswaar niet precies wist hoe ik het wel wilde in de toekomst maar in ieder geval niet meer op de manier zoals het altijd ging. Dat ging gepaard met onrust in mezelf, veel tranen en het woord Nee op te nemen in mijn woordenschat. Maar het lukte.
En zo ontstond het pad dat ik nu bewandel.
En dat is een kronkelig pad met obstakels, hobbels, kuilen, overhangende takken, keien en wat al niet meer.
Maar het is wel een prettig pad.
Niet iedereen begrijpt het, sommigen zijn oprecht geschokt en er zijn ook mensen afgehaakt.
Zo gaat het nu eenmaal in het leven. In het begin vond ik dat lastig, je ontdoet je nu eenmaal niet in een keer van alle oude ingesleten patronen.
Maar er is ruimte voor andere mensen, ruimte voor andere inzichten en vooral ruimte voor mezelf gekomen. En dat voelt goed.
